تو می مانی

تو می مانی
و من
شامی، سحرگاهی، از اینجا رخت خواهم بست.
به ان شهری که در ان سوی دریا هاست. خواهم رفت.
به شهر عشق ،شهر وصل.
افق در انتظار من
چه رنگ تیره ای دارد
ومن در انتظار رفتنم
در گریه می خندم
سحرگاهی از اینجا کولبارم را
که پر از حسرت عشق و محبت کرده ای انرا
بدوشم میکشم
وتا این قایق تنهائیم را بگذرانم از حریم موج
در انتظار باد میمانم
سرود عشق را با لهجه ی فرهاد میخوانم
طناب بادبان بر دیرک مهتاب می بندم
سکان ارزو در دست میگیرم
بسوی سرنوشتی تار میرانم

تو می مانی
و من
با نغمه ی امواج میرقصم
هراسم نیست، باکم نیست
نه از طوفان، نه از گرداب می ترسم
به شب ها می نوردم
چشم را بر خواب می بندم

در ان سوی افق
انجا که شب بر روز مغلوب است
در انجائی که عشق از هر دریچه نور می تابد
وشاعر در سرودش معنی غم را نمیداند
و هر کس هر امیدی داشت می یابد
در انجا خانه خواهم کرد

تو می مانی
ومن
در انتظار تو
بیاد تو
تمام روز را در جام می ریزم
و تلخ دوریت در کام می ریزم
هوس را باز می کارم
وتا سبزت
دوباره باز
به امواج خروشان چشم می دوزم.